Chapter one.

- „Nazywam się Amelia Brittle, mam siedemnaście lat i żyję w piekle” – starsza pani Gritty od języka angielskiego w mojej cudownej (wyczuliście ten sarkazm?) szkole, mówiąc to podniosła głowę i spojrzała na mnie z niejakim żalem. Zmarszczki przecinające jej twarz w chyba wszystkich możliwych miejscach dodawały jej jakiegoś takiego, ja wiem, uroku? Szmaragdowe oczy zdawały się w tej chwili przenikać moją duszę na wskroś. Słońce wpadające przez duże okna w klasie numer trzynaście odbijało się od kwadratowych okularów, brylantowych drobnych kolczyków oraz broszki koloru jej tęczówek, która ledwo widoczna spoczywała na piersi nauczycielki, wpięta w karminową sukienkę. Światło od niej odbijające powodowało, że na staruszce gdzieniegdzie pojawiała się jakby poświata. Czasem miałam wrażenie, że wygląda jak duch. W zasadzie to ze względu na swój wiek mogłaby  już uczestniczyć w lekcjach, jako duch… Nie no, Amy, daj spokój. Ale w sumie na emeryturze chyba powinna być.
- Amelia? Słuchasz mnie? – nauczycielka uśmiechnęła się życzliwie,  lecz po chwili starała się przybrać surowy wyraz twarzy.
- Ekhm, szczerze to zamyśliłam się.
- Och, doprawdy? Więc o czym tak myślałaś, że nie mogłaś poddać się mojemu urokowi osobistemu? – zaśmiała się perliście i uniosła obie dłonie, aby poprawić i tak idealnie ułożoną siwą fryzurę.
- Hmm… Na przykład o tym, skąd pani profesor wzięła taką cudowną broszkę? – na moje słowa cała klasa wraz z samą Gritty zaśmiała się głośno.
- Nawet nie próbuj, Brittle. Znam twoje sztuczki i choć zapewnie zbyt często daję się na nie nabrać to teraz niestety nie mogę pozostawić twojej pracy bez komentarza. Cóż, jedno zdanie, jako cała autocharakterystyka to troszkę za mało, nie sądzisz?  Zwłaszcza tak dziwne stwierdzenie, jakobyś mieszkała w piekle… - wszystko wypowiedziała powoli, akcentując ostatnie słowo swojej wypowiedzi. Zawsze zachowywała się tak, jakby miała na pamięć wyuczoną rolę, jakby w każdej chwili z góry widziała co ma powiedzieć. I w tym niestety przypominała mojego ojca.  Aktorstwo… Phi! Też mi coś! Gritty pracowała w naszej placówce, jako nauczycielka języka angielskiego, ale w młodości była aktorką i to bardzo znaną. Prywatna szkoła, taa…
- What’s wrong with the world? Where is the love?- zacytowałam urywki tekstu utworu “Where is the love?” wykonania Black Eyed Peas. Klasa znów wybuchła niepohamowanym śmiechem słysząc moją kiepską imitację głosów Willa. I. Am, a następnie Timberlake’a. Profesorka także nie mogła powstrzymać cichego chichotu.
- Do rzeczy, Amelio. Skoro naprawdę uważasz, że świat jest takim piekłem… - nie zdążyłam dokończyć, bo szybko jej przerwałam:
- Nie. Świat być może nie. Ale ludzie. Ludzie w moim życiu. Oni są piekłem – zakończyłam uśmiechając się z wyższością. Co ja poradzę, że tatuś nauczył mnie już, jak być obojętną na niemal wszystko i patrzeć na każdego z niejaką pogardą.
- Hm, ciekawa teza. Gdybyś była tak łaskawa, królewno, przygotuj na jutro krótkie wystąpienie przed klasą na ten temat – Ciągnęła. Czasem sądzę, że zmieniła nazwisko ze względu na swój charakter.* Chociaż nazwała mnie „królewną” to jestem pewna, że nie było w tym ani krzty złośliwości. Po prostu lubiła mnie tak nazywać. Wiedziała, że pochodzę z prawdopodobnie najbogatszej rodziny ze wszystkich dzieciaków w Londynie, a może nawet w Anglii?
- Zobaczymy, czy mi się będzie chciało – zauważyłam i  dla was prawdopodobnie mogło się to wydać dosyć opryskliwe, ale nie miałam nawet na myśli, żeby to tak zabrzmiało. I w rzeczywistości tak się nie stało. Pani Gritty uśmiechnęła się do mnie z rozbawieniem po raz nie wiem już, który tego dnia i zadzwonił dzwonek ogłaszający nam – spragionym wolności i głębokiego oddechu po wyczerpującej lekcji – zbawienie, a potocznie mówiąc przerwę. Zgarnęłam rzeczy z ławki do wielkiej, oliwkowej torby od DKNY. Rzucając nauczycielce przyjazne spojrzenie, jako rekompensatę, wybiegłam z klasy. Mam tylko dziesięć minut. Wymijałam wszystkich ludzi, którzy nawinęli mi się po drodze. Po długich wiekach dotarłam do drzwi wychodzących na dach. Wspięłam się zwinnie po drabince, starając się przy tym nie zabrudzić czarnych trampek. Gdy tylko postawiłam stopę na jakimś stałym podłożu podeszła do mnie moja jedyna, prawdziwa przyjaciółka – Ellie. Średniego wzrostu brunetka stanowiła niemal moją kopię, z tą różnicą, że ja miałam czarne włosy, trochę krótsze od niej nogi i czekoladowe oczy, podczas gdy jej tęczówki wydawały się być szarobłękitnym oceanem.
- Już myślałam, że nie zdążysz – zaśmiała się obnażając przy tym lśniący aparat ortodontyczny.
- Miałam lekcję w trzynastce, oczekujesz ode mnie, że przebiegnę trzy piętra z wynikiem takim, jak struś pędziwiatr w kreskówkach?
- Oczekuję, a  właściwie wiem, że twój głód nikotynowy by ci na to pozwolił – uśmiechnęła się pięknie, prowadząc mnie w stronę naszej paczki. Alex i Matty siedzieli na krawędzi dachu z nogami spuszczonymi ku ulicy Petersona. Wiatr zdawał się podejmować próby potargania ich już i tak zmierzwionych czupryn.
- Patrzcie, kogo przyprowadziłam! – na słowa Ellie obaj chłopcy, jak na komendę odkręcili głowy w moją stronę. Alex uniósł kąciki swoich ust wysoko w górę i szybko wstał. Podbiegł do nas, wziął mnie na ręce i z papierosem w ręku zaczął okręcać wokół własnej osi. W pewnym momencie się chyba zapomniał i docisnął niechcący szluga do mojej nogi, wypalając mi przy tym dziurę w czarnych rajstopach tuż pod kością biodrową. Zwinnym ruchem postawił moje ciało na ziemię, zaciągnął się i pocałował mnie przekazując mi przy tym dym do ust, szepnął w moje włosy:
- Jak je wieczorem zdejmiesz to coś na nie poradzimy – słysząc jego słowa roześmiałam się głośno. Wzięłam od niego papierosa i kończąc go, powiedziałam:
- Mmm… Sugerujesz mi coś?
- Sugeruję, że nikogo nie ma dziś u mnie w domu – zabawnie poruszył brwiami.
- Będę o dwudziestej, kotku – pocałowałam go, namiętnie wpijając się w jego miękkie usta i gdy wreszcie się od siebie oderwaliśmy, zauważyłam, że Ellie też jest już po „powitaniu swojego Matty’ego” i czeka na mnie, aby iść na lekcję. Ruszyłyśmy w stronę wyjścia, ale zanim moja głowa do końca zniknęła w czeluściach otwartego włazu obróciłam się jeszcze w stronę Alex'a i krzyknęłam:
- Tylko naszykuj coś specjalnego!

*- gritty - wytrwały